اشعار

دلـم را بـه بـزم مـحـبـت کـشـیـدی            دوبـاره مـرا پـای صحـبت کشیدی

گــنـاه مـرا دیـدی و گـریـه کـردی            عـزیزم بـمـیرم خـجـالـت کـشـیدی

ای مـرهـم شـرار جـگـر یابن فـاطـمه            بر شـام تـارِ شیـعـه سحـر یابن فاطمه

هر جمعه در هوای ظهور تو مانده‌ایم            امـّا نـیـامـد از تـو خـبـر یابن فـاطـمـه

سخـت است پایان شب هجـران نباشی            پـایــان رنـج کـهـنــۀ انـســان نـبـاشـی

ای یـوسف گـم گـشـتۀ این شهـر تا کِی            مردم بیـایـند و تو در کـنعـان نباشی؟!

در دل اهلِ قـلم، انگـیـزۀ تـقـریر نیست            قـصّۀ تـنهـایـی مـا قـابـل تحـریر نیست

داغ دوری یا غم کوری، چه فرقی می‌کند؟!            در دلِ قُرصِ زلیخا، ترسی از تقدیر نیست

شرمنـده کردی بار دیگر نوکرت را            شـکـر خـدا دیـدم عـزای مـادرت را

روزم سیه گـردد اگر از من بگـیرند            خورشید لطفِ چشمِ ذرّه پـرورت را

خـبـر هـجـر تـو از مـأذنـه تـا مـی‌آیـد            بوی اشک است که از سجدۀ ما می‌آید

چِـقَـدَر آه کـشـیـدی، نـشـنـیـدیـم تـو را            اشـک بـر گـونـۀ ایـن نـاشـنـوا می‌آیـد

بیا بیا گـل زهـرا! عـزای مـادر توست            صفای فاطـمیه از صفـای مادر توست

اگر که سـائـلـم و نـوکـر هـمیـشـگـی‌ام            فقط به خاطر لطف و عطای مادر توست

گـرچه فـقـط بـی‌آبـرویی کـرده‌ام، باز            مولای من لطـفی کن و دورم نـیـنـداز

عُـمـْر مرا وقـف ابـاصـالـح نـوشـتـنـد            در به درت بـودم گل نرگـس از آغاز

تصویر هجرِ دلدار، از چشم تر نرفته            در ساغـرِ دلم جز، خـون‌ِ جگـر نرفته

یوسف رسید و یعقوب، هر روز گریه می‌کرد            داغ پـسـر هـنـوز از، ذهـنِ پـدر نرفته

عصر هر جمعۀ دلگیر، تو را می‌خواند            دم به دم کـوچۀ تقـدیـر تو را می‌خواند

مـادری چشم به راه است بیایی از راه            کـنج خـانه پـدری پـیـر تو را می‌خواند

هر وقـت دل بـهـانـۀ یـاد تو را گرفت            شادی از آن بلند شد و غصه جا گرفت

ابـری‌سـت آسـمــان دل بــیــقـرار تــو            بیخـود نبود اگر که دوباره هوا گرفت

مسیر عشق بلند است و پای ما لنگ است            نفس کشید‌ن‌مان، بی‌تو مایۀ ننگ است

گـنـاه، از تو مـرا دور کـرده، مـی‌دانم            ببین که فاصلۀ ما هزار فرسنگ است

ز غم رها شده‌ام از به غـم دچار شدن            مرا به هوش بیاور در این خمار شدن

ببـنـد پـای مـرا هرکجا که می‌خـواهی            گـریز نیـست مرا پـای تو شکـار شدن

شــد آمـدنـت دیــر نــدارم نــگــرانــی            کـارم شده از دوری تو خوش‌گـذرانی

دلـبــسـتـۀ دنـیـا شـدم ای دلـبـر عــالـم            اصـلا نـشـده در دل من خـانه تـکـانی

نمی‌خواهد مرا آن‌ یار که دنیاست خواهانش           همان که کشته ما را ماجرای وصل و هجرانش

از آن روزی که فهمیدیم، صحرا خیمه‌گاهِ توست           همیشه غبطه می‌خوردیم بر ریگ بیابانش

سـوخـتم از هـجـر، آهـم را بخر            حـسـرت عـمـر تـبـاهـم را بخـر

گرچه در عصیان مرا هم دیده‌ای            لااقـل شــرم نـگــاهــم را بـخـر

به خواب غفلت خویشم! زهم پاشیده سامانم           من بیچاره یک عمرست اسیر این زمستانم

به سمت این و آن بردم نگاهم را ولی افسوس           تو را دیگر نمی‌بینم! چه سنگین است تاوانم!

یا ایّهـا الـعـزیـز! بـمـیـرم برای تو            جـانـم فـدای آه و دم ‌هـای‌هـای تـو

این روزها چه می‌کشی از داغ مادرت            ما را کشیده‌است به آتش، رثای تو

الحَقّ ‌وَالاِنـصاف ‌در حَقّـش ‌جفا کردیم            باعِـلـمِ بر تنهـایی‌اش ‌او را رها کردیم

گاهی‌، نمی‌دانم چه ‌شد که‌ یادش ‌افتادیم            گاهی‌ برای‌ مصلحت ‌او را صدا کردیم

بی‌تو ما مثل یتـیـمی از نظـر افـتاده‌ایم            مثل مرغی در قفس بی‌بال و پر افتاده‌ایم

زندگی سخت است بی‌تو، مهربان‌تر از پدر            سخت تر این است، از چشم پدر افتاده‌ایم